کدوم احمقی این سیگارو که منفجر میشه به من تعارف کرد؟؟
واقعا همینطوری است گاهی وقتها یک حرف ساده ای منفجر می کند آدم را. یادم هست یک ظهر لعنتی بود توی باغ دایی خسرو اینها همه خوابیده بودند. زمان جنگ بود و ما رفته بودیم باغ دایی خسرو برای فرار از موشک باران. صیحها بابا می رفت اداره و ما می توانستیم برویم باغ شمشیر و سرخپوست بازی ولی بعد از ظهرها وقت خواب بود و هیچکس توجهی نمی کرد که من نمی توانم بعد از ظهر بخوابم راه نگه داشتن من توی خانه راحت بود. سگ را باز می کردند و هیچ چیزی راحت تر از آن هیولا نمی توانست من را توی خانه نگه دارد. یادم نمی رود هیچ وقت آن هیولای نفس زن سیاه و زرد و بدبو که دایی خسرو می گفت شما را نمی گیرد و بابا را ولی گرفته بود. خلاصه به قول لاله ظهر پکی بود و من توی انباری گرم خانه ول می گشتم. همیشه یک صندوق بود که درش بسته بود و هیچ وقت باز نمی شد چیز اسرار آمیزی که همیشه آدم فکر می کرد درباره اش و هرباری که از کنارش رد می شدی تست می کردی که آیا این بار؟ و توی آن ظهر لعنتی یک معجزه صندوق را باز کرد. توی صندوق مهمترین کشف من اتفاق افتاد. یک سری کامل از تن تن چاپ قدیم با سیگارهای منفجر شونده و گیلاسهای ویسکی . یک دانه آستریکس کهنه با عکس بازار برده فروشها و دختر لخت و چند قدم آنطرفتر کل داستان هزار و یکشب کامل کامل با دختران فرج دار و غلامان ایر که بعدا فهمیدم ایر همان کیر است. ولی بین این همه چیزهای مهرشهر یک چیز همیشه یادم می ماند. داستان لعنتی هزار بار خوانده و خندیده ی تن و یک مرد ریش دار که شبیه عمو رضا بود قیافه اش به اسم هادوک. الان که این را می نویسم انقدر خاطره توی سرم چرخ می خورد که حد ندارم. از مری فری ممنونم که این سیگاری که منفجر شد را به من تعارف کرد...
خاطره خیلی چیز خوبی است. خاطره خیلی چیز خوبی است...
[+] ---------------------------------
[0]
