همه معتقدند که شعر تازه ی من شعر سهل انگاری است. و این مازوخ بازی من که شعر یک جور تفریح است هم چیز مزخرفی است. فکر می کنم اگر معنی پست مدرنیسم بازگشت به مفاهیم پیشین قدیمی ها باشد. پست مدرنیسم قرن جدید یکجور نگاه جدید سهل انگار به نظریات لذت طلب های قدیم هنر را هم شامل خواهد شد. منظورم تفکرات آدمهای مطلقا لذت طلبی مثل ساد و یا مازوخ است. این نگاه سهل انگار جدید تنها آن اصرار وحشیانه بر لذت را ندارد. یک جور تفاوت شل. اینجوری سهل انگاری مفرط و درک این واقعیت که اصل اتفاق چیز خیلی ناچیزی است و بی فایده است به یک جای خوبی منتهی خواهد شد که هیچ جای خوبی نیست. طبیعتن واکنش جامعه به آن همان واکنش قرنها پیش به ساد است. ولی چون این بار مبارزه ای شکل نمی گیرد. بچه ای که من باشم از صدای شیشکی جامعه گریه اش گرفته و ساکت خواهد شد. خوب حالا که چی؟ این حرفها را زدم که چه بشود؟ احتمالا برای لذت جویی بود...
[+] ---------------------------------
[0]
