الان توی صفحه 110 این کتابی که بودم یک کشف جالبی کردم فکر می کنم فهمیدم مشکلم با کتاب خواندن چی شده. یعنی چی شده که من نمی توانم کتاب بخوانم. من انقدر همه چیز را هی کلمه کلمه کردم که فرایند تبدیل کلمه ها به هستی در من مشکل پیدا کرده. قدیم فرایند کتاب خواندن برای من این بود که بادکنک تصوراتم با ورود کلمه ها هی باد و بادتر می شد و من با کلمه طرف نبودم فی الواقع با آن بادکنک طرف بودم. اتفاقی که افتاده این است که کلمات توی کتابها دیگر به تخیل تبدیل نمی شوند برایم این را می دانید از این فهمیدم که دیدم اسم همه شخصیت ها را حفظم و برای هر کدامشان می توانم کلی خاصیت تعریف کنم و کلی از آنها نقل قول بیاورم ولی تصوری از آنها ندارم. فکر می کنم کل روابطم با دنیا همین اشکال را پیدا کرده. یعنی وقتی کسی برایم خاطره تعریف می کند با کلمه ها درگیر می شوم و توی مخم هیچ تخیلی نمی آید. فکر می کنم اینکه بدانم کجای مخم به گا رفته هیچ پیشررفت خوبی نیست. آن دوستی که می گفت من نمی توانم چیزی را دوست داشته باشم راست می گفت. رفتار من با جهان به توصیف آن ختم شده. من زنده ام تا برای مردم شعر عاشقانه بنویسم. حالا هر کسی باشد. اعصاب ندارم الان که این را فهمیدم. حالم چند لحظه پیش بهتر نبود. الان حالم ولی بدتر است...
[+] ---------------------------------
[0]
