این خوشبینی مفرط است که آدم فکر کند توی به خورد دنیا می رود یک روزی و تمام. یعنی وقتی که آدم به دنیا نگاه می کند می بیند آن کار که می کند دو تا حالت بیشتر ندارد یا می رود به خورد طبیعت در حالا خدایی صدهزار سال که زمان خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی کوچکی است یا اینکه تا ابد یعنی یک مدت خیلی خیلی خیلی خیلی طولانی مجبور است که بماند. نتیجه اش این است که به هر حال save کردن ها و فکر کردنها و چاپ کردنها بی فایده است. تلاش کردن هم آدم بهتر است برود مگر اینکه چاره ای جز ماندن نداشته باشد. به هر حال به خاطر این مستند خیلی خوب "Rivers & Tides" خیلی ممنونم خانوم فرزامی خیلی به موقع بود انرژی گرفتم.
[+] --------------------------------- 
[0]