شبونه
خونه خونه
مردم
به حرف روزای قبلشون میان و
تو فکر روزای بعدشون از
توی کوچه ها رد می شن
شبونه
دونه دونه
پروانه از آسمون
جای بارون خال خال
ریخته
روی بونا
شبونه
یاد آدما می افتم
هرکدوم یه جایی
خدایی
حسابشو کردم
دیدم
کسی اینجا نیست
شبونه
کتابو بستم
زبونم
لای در کتابای بسته گیر کرد
شبونه هی
قصه های تازه نوشتم
ناله کردم همش
توی تنهایی
شبونه
شیون
می دونه
نمیادش اصلا
بیادم نمی مونه
شبونه
بونه ها
از چیزی که نمی دونم
چه جور آخه می شه
بنویسمت
که از جیگرم باشی
تو دستام
شعر لعنتی
شعر کس کش
نامرد
چه جور بگم
چقده می خوامت
خواستمت امشب
چه جور باید بنویسم
تا تو دوباره
تو
صدای باد و عطر دفترا گم شی؟
می دونم
می دونم
قرار نیست بمونم
شبونه
شب خالیه
نمی دونم آخرش کجا می رم
[+] --------------------------------- 
[0]