ان شاء الله اتفاق بدی نیافتد امروز روز آخر است. می توانم بگویم تجربه خوبی بود. برای اولین بار خیلی کارها را کردم و خیلی جا ها رفتم. فکر می کنم آمدنم از لندن فی الواقع آخر مسافرتم به انگلستان است. لندن انگلستان بود. با تمام چیز های خوب و بدش و حرفهای توی کتاب LOOK,LISTEN,LEARN اش و پستان گنده زنهای چاقش و نگاه پر از تمنای زنهای سیاهش و نگاه معصومانه دختران سفیدش. اینجا هم سرزمینی بود مثل باقی دنیا. مثل اینکه چند وقتی عکس دسک تاپ آدم عکس یک زن چادری باشد. سیستم همان است. غمها و شادیهای آدمها همان است. اینجا هم وقتی باران می گیرد بستگی دارد که حال آدم به بار ای ابر بهاری باشد یا بارون میاد جر جری. دنیا همیشه یک جور است. هیچ راهی برای بهتر شدن خوشبخت تر شدن پاکیزه تر شدن وجود ندارد. و ما محتوم تکرار سرنوشتمان هستیم. اگر مترو تهران تمام شود. خیابان هایش تمیز باشد. حجاب را بردارند. خامنه ای کراوات بزند. دنیا هیچ تغییری نخواهد کرد. یک مسابقه ای است که اینجا هر شب می گذارند. بیست سی نفر آدم می آیند توی مسابقه و هر کدام یک جعبه بر می دارد. توی جعبه ها از یک پنس تا ۲۵۰۰۰۰ پوند پول هست. با قرعه یکی را صدا می کنند و می گویند با جعبه اش بیاید. و بعد آن یک نفر یکی یکی از آدمها می خواهد که جعبه اشان را باز کنند. کم کم با باز شدن جعبه ها معلوم می شود که شماره دست طرف چیست. بعدش مجری با توجه به جعبه هایی که مانده به آدم پیشنهاد می دهد که انقدر می دهم بازی را تمام کن. فکر می کنم این گزینه هم توی زندگی وجود ندارد. همه جعبه هایمان را باز می کنیم و توی جعبه های همه مان به واحدهای مختلف پول هست مال یکی هزار ریال است مال یکی یک سنت ولی آخرش مال هیچ کس زیاد نیست و بیشتر از هیچی نمی شود. این قانون دنیاست مثل همان بازی هدف فقط سرگرمی است. و اینکه اگر این هم نباشد چه کار باید کرد. امروز رفتم هاید پارک فکر می کردم . جای شلوغی باشد که مردم همه گوشه هایش مشغول کردن هم باشند ولی چیزی جز سکوت عمیق ندیدم. سکوتی که انگار به خورد تن درختها رفته بود. مثل بوی زنها که به خورد ملافه می رود. سکوت را دوست دارم برای آدم پر حرفی مثل من چیز کمیابی است...
[+] ---------------------------------
[2]
