زرقاوی مرد. هیچکسی درباره اش شعر نخواهد گفت. هیچکس روی قبرش گریه نخواهد کرد. و میلیون آدم منظم ملیون آدم خوب ملیون زن عفیفه ملیون آدم با گواهی عدم خلافی ملیون آدم پرهیزکار بر روال دنیا آنقدر کونشان را تکان خواهند داد. تا خسته شوند و بخوابند. بعد ما می مانیم حیران دنیای منظمی که شورشیانش را با بمب لیزر کشته اند. احتمالا اگر من را می دید من را می کشت. یا اگر من زور کشتنش را داشتم می کشتمش. ولی نمی دانم چرا از اینکه امشب حتی آن صورت پوشیده های کله بر هم راحتتر می خوابند حرصم در آمده. از اینکه دنیا مداوم دارد مهربانتر و منظم تر می شود. از اینکه برزیل هی قهرمان جام جهانی می شود. از اینکه Microsoft هی بزرگ می شود و هی آجر .Net را روی آجر می گذارد وهی راههای احمقانه خوشبخت شدن می گذارد جلوی پای مردم. حرصم در آمده که چرا دیلن توی MTV نیست و چرا همه به من می گویند که شعرم دارد به مرگ و فکر می کنم خودم دارم به چیزی که دوست ندارم هی نزدیک می شویم. صبحها که پا می شوم از دیشبش خسته ترم و تنهاتر. و روزی که بمیرم از تمام دیشب خسته تر بودم. مثل حالا هیچکس به رویش نخواهد آورد یک جایی عکسم را می زنند زیرش اسمم را می نویسند و خلاص. همین. و خدا فکر می کند این ماهی کوچک چقدر احمق بود که فکر می کرد که می شود کهکشان راه شیری را تغییر داد.
نه خدا
به خدا
من
اینطور فکر نمی کردم
حواسم به بالا بود
فهمیدم نمی شود
فهمیدم نباید
حرصم در آمده بود
هیچکس
من را نمی فهمید
تلخی از لبه های جهان
می زد بالا
از لبه های دلا آرته
تا
انتهای بیغوله ها
توی حیفا
ولی چاره ای نبود
کاری نمی شد
باید می لولیدم
باید می گفتم
[+] ---------------------------------
[0]
