هزار و سیصد و هشتاد و فلانی تا کی؟
چه گُل
گُلاي ريخته رو شونه يِ برهنه يِ آسمون
چه تلخ
چه آروم هاي هاي گريه مي زني عزيز …
سرت برا هميشه رو بذار اينجا
روي شونه ي شاعر نيومده رفته
گريه كن برام
برا هميشه
منم مث تو مُردم…
" آخه دسات كوچيك !
كوچيك دسّام برا بارون اشك مردمت
آخه بغض نازت
ناز بغض تو كي بتركه مي خواد هان ؟
كي صداي هوارت بخواد؟
بخواي ؟
كي بخواي بياي پنجره
بارون شه دوباره ؟
آخه پيرهنتو نيگا
نيگا به پيرهنت زمين من
گلاي درنيومده پژمرده ان
جا به جاي وصله خورده پينه
پينه پينه
پينه پينه
دستاي مردا خاكت مرده ان
سبزي لباست جوونه نميزنه آخه ؟
سفيدي چشاي بيگناهي به در كه نمي آي …
تو هم هيچي ؟
پس كي قراره سبز كنه
آسمون سياهو…
بارون تلخو…
خورشيد داغو…
كي قراره آواز امشبو بخونه ؟ "
تاریکیه همش
باد نیست
دختره مرده
پدره خسته اس
مادره لخته
آسمون بسته اس
[+] --------------------------------- 
[0]