پلاک یک
روی پله ها به تلخی فکر میکنم. این فکر کردن خوب نیست هیچ عادلانه نیست یک نفر مجبور باشد همیشه به چیزهای بزرگ دنیا فکر کند مثلا به عددهای بزرگ به اینکه سایت مورد علاقه اش یک جایی نوشته TeraBytes of Pissing Pics و آدم می داند که ترابایت چقدر بزرگ است و معنی این حرف چقدر غمگین است و اینکه اگر آدم برای هر عکس بخواهد ده ثانیه وقتش را بگذارد آخرش میشود دو سال و دو سال زمان خیلی زیادی است برای عکس دیدن و تازه روزی هشت ساعت اگر کار کند شش سال از عمرش برای مطالعه نحوه شاشیدن زنها رفته و تازه این را بگیر که خودش فکر میکند چل سالگی مرده و الان حدود سی.
مسخره است گاهی یک عدد چقدر می تواند آدم را غمگین کند کاش عکسهای دنیا کم بود آدم می نشست یک عکس را کلی ساعت نگاه میکرد مثل زمانی که کسی توی دبیرستان یک عکس تکی را که معلوم نبود از کجا کنده اند برای آدم رد میکرد و آدم میرفت جایی بالاخانه ای و ساعتها و ساعتها به آن یک دانه عکس خیره میشد. و کارهای دنیا یکی بود کسی نبود که هر کاری که تمام شد یک برنامه دیگر برای آدم باز کند یک کشتی بود که قرار بود بسازیم و هیچ وقت ساخته نمیشد و ساعتها و ساعتها وقت ما میرفت برای اره کردن برای چراغ گذاشتن برق انداختن توپهایی که قرار بود بچه بدهای خانه همسایه را غرق. مثل آدمهای اهل غرق مثل مرده های امیدوار آب آبی کشتیمان را درست میکردیم که برگردیم بالا. ولی حالا چه؟ آب خاکستری خیلی غمگین است. آب خاکستری خیلی تنهاست. آب خاکستری آدم را...
اصلا میدانی؟ ولش میکنم چه فایده دارد هی؟ شعر میشود نوشت نمیدانم تا کی. ولی به هر حال زیاد این هم طول نمیکشد آنوقت من میمانم و نقشه ها و کتابهایی که پر از عددند عددهای بزرگ عددهای غمگین عددهای سخت. یک خوب است. یک کافی است. یک تنهاست غمگین است رنگی نیست ولی به هر حال وقت میشود آدم درباره اش فکر کند...
[+] ---------------------------------
[0]
