سم
اول زنها می آیند سم که میزند آدم. تا یک چند وقتی که فقط زن خود آدم میماند. که خیلی وقت پیش مرده و حالا خوابیده در گوش آدم میگوید باز، که سم چیز خوبی نیست بعدش زن آدم کم کم به خورد رختخواب مبرود همینطور که زیر آدم خوابیده. بعدش مورچه ها میآیند زیاد میشوند زیاد و بعد ردیف رطیلها می آیند با فاصله های مساوی که رد میشوند به صف از روی تختخواب آدم و آدم مجبور است جمع تر بخوابدو بعدش حشره هایی که دوست دارند روی صورت آدم راه بروند و نمیگذازند آدم روزنامه بخواند. آدم اینجور موقعهاش نباید زیاد سخت بگیرد بهتر است به همان اولش فکر کند. به ملیحه مثلا که به خورد رختخواب رفته و یا همه آن زنهای صاف و صوف که اول می آیند. اینجور راحتتر است باید صبر کرد. خودشان میروند بعد یک مدت فقط آدم باید مواظب باشد که یک وقتی توجهشان را جلب نکند. اگر سعی کنند میتوانند آدم را درد بیاورند ولی حیوانکیها خودشان هم از گاز گرفتن دردشان میگیرد. باید صبر کرد نباید بفهمند که آدم حالش ازشان بد میشود. باید آدم چشم و دهانش را محکم ببندد و صبر کند. هیچ فکر غذای توی آشپزخانه نباشد که کثیف شد. یا لباسهای ملیحه که هنوز توی کمد اتاق خواب آویزان است. هیچ وقت لباس زنها را نمیخورند لباس خود آدم را چرا گاهی. ولی از بوی زنها میترسند آن قدیمها که ملیحه بود وقتی می آمد نزدیک، سوسکها میرفتند. پیشانیش را به پیشانی من فشار میداد و میگذاشت من از بالای یقه توی لباسش را ببینم. و در گوشم میگفت حیوانکی محسن حیوانکی محسن و من خوابم نمیبرد با اینکه دیگر سوسکها نبودند از یعقل میترسیدم. همانیکه ساعت یازدهمی آمد با ملیحه و هیچ کار به کار من نداشت و سقف را نگاه میکرد. همانیکه گاهی با من حرف میزد همانی که شب توی بیمارستان به ملیحه تجاوز کرد. همانیکه دیگر نیامد فقط صدایش می آید گاهی که دارد لاپای ملیحه را میلیسد. میترسم از صدای لیسیدن میترسم. ملیحه باید بیاید. من از صدای لیسیدن میترسم.
[+] ---------------------------------
[0]
